De geboorte van onze tweede dochter.

Ik ben al 40 weken en 6 dagen zwanger en begin het toch wel een beetje spannend te vinden. Met 41 weken en 3 dagen moet je voor controle naar het ziekenhuis en langer dan 42 weken laten ze je tegenwoordig niet lopen. Maar ja, ik wil zo graag natuurlijk bevallen en niet ingeleid worden. Zo'n controle in het ziekenhuis lijkt me ook helemaal niets, want in de zwangerschap met Hannah vond ik dat ontzettend stressvol. En hoewel ik er echt van overtuigd ben dat de baby komt wanneer de tijd daarvoor juist is, word ik toch wat gespannen en ongeduldig.

Maar gelukkig. Op woensdagochtend lijkt er een en ander te beginnen. De nacht erna krijg ik de eerste weeën en ik ben super dankbaar dat het op gang lijkt te komen. In de ochtend nemen de weeën, die vrij regelmatig begonnen te worden, weer af. Ik had die dag een afspraak bij de verloskundige en was heel benieuwd wat zij ervan dacht. Ik had die dag af en toe nog wel een flinke kramp, maar niet echt een goede wee. De verloskundige had goede hoop dat de baby in de weekend geboren zou gaan worden, maar kon dit natuurlijk niet met zekerheid zeggen. Omdat ik niet teleurgesteld wilde worden, hebben we besloten om niets te doen. Niet te kijken naar eventuele ontsluiting en niet te strippen (als dat al mogelijk zou zijn). Ik was enigszins teleurgesteld, maar had ook wel weer goede moed. Het begin was er in elk geval, dat was duidelijk.

De daaropvolgende nacht kreeg ik weer weeën. Deze keer echt wel om de 6/7 minuten en ze werden steeds heftiger. Die ochtend is Hannah opgehaald door mijn ouders en hoewel dit maar een kwartiertje duurde, had ik in die tijd alweer 3 weeën. “Zo komen we ergens”, dacht ik. Mijn man en ik dachten echt dat de baby echt op die dag geboren zou worden, maar helaas namen ook op vrijdag de weeën weer af. Ik was zo teleurgesteld, miste Hannah enorm en was ook erg moe van de twee nachten die ik al op was geweest door de weeën. Ik had trouwens rug-, been- en buikweeën. Dit maakt het opvangen van de weeën geen pretje en in bed blijven liggen en slapen, ging echt niet.

Toch probeer ik vrijdag zoveel mogelijk te slapen, want we hadden uiteindelijk ergens wel de hoop dat het ging doorzetten. Gelukkig deed het dat ook en belden we de verloskundige. Die kwam rond 21.15u even langs. Ik had zo’n 3 cm ontsluiting en zij (en de stagiaire die mee was) dachten dat strippen weleens goed zou kunnen helpen. Om 21.30u ben ik gestript en daarna lekker in bad gegaan.

En toen ging het los. Althans, zo voelde het voor mij. De weeën werden heel heftig en kwamen erg snel achter elkaar. In bad lukte het opvangen aardig, maar al vrij snel kon ik voor m’n gevoel echt niet meer. Ook kreeg ik al enige persdrang. “Als je denkt dat je niet meer kan, ben je er bijna.” Dat is wat iedereen tegen mij zei. Maar ik dacht “Door mijn keizersnede is dit voor mijn lichaam de eerste bevalling, dus het zal zo’n vaart niet lopen. En ja, persweeën hebben sommige vrouwen al met 5 cm ontsluiting, zo snel kan het echt niet gaan.” Maar goed, het werd toch wel echt heftig en m’n man besloot de verloskundige toch maar weer te bellen. Intussen probeerde ik in bad de weeën nog vrij kalm weg te ademen en was de verloskundige weer onderweg naar ons.

“Ik kan niet meer”, was wat ik begon te denken en te zeggen. Maar toch probeerde ik te bidden en te vragen om kracht. “Ik vermag alle dingen in Hem die mij kracht geeft.” Dat was wat ik heel de tijd tegen mijzelf zei. Hardop. En dan ging het wel weer even. Ik vroeg ook mijn man voor me te bidden. Maar het idee dat ik, volgens afspraak, nog naar het ziekenhuis moest, terwijl ik zulke heftige weeën had en zo snel achter elkaar, maakte dat ik voor m’n gevoel echt de controle begon te verliezen.

De verloskundige kwam en ik moest echt uit bad en naar het ziekenhuis. Ik had inmiddels erge persdrang en de weeën zaten heel dicht op elkaar. Ik vroeg zelfs om pijnstilling. En dat terwijl ik ‘s middags nog zei dat ik dat écht niet wilde. Onder geen beding. Het stond zelfs uitgebreid in m’n geprinte beval plan. Toen ik naar de auto liep, had ik er alweer 2 weeën en ging het voor m’n gevoel zo snel. Ik had tenslotte ook al zo’n 8/9 cm ontsluiting. Ik gilde het uit in de auto en had voor m’n gevoel alle rust en controle over mijn lichaam verloren. De afrit naar het ziekenhuis was ook nog eens afgesloten en de verloskundige ging iets harder rijden, want de weeën bleven maar komen en de persdrang werd steeds erger. Ik kon het niet meer tegenhouden.

Rond een uurtje of 1 in de nacht kwamen we in het ziekenhuis. Daar vroeg ik gelijk om de baarkruk, want voor m’n gevoel had ik echt geen kracht meer in m’n benen. Vooral de rugweeën deden zo’n vreselijke pijn en m’n rug was na al dat tegen duwen en weg wrijven helemaal beurs geworden. En op m’n rug ging ik niet bevallen. Daar was ik heel stellig in. Liggend lukte me het overigens niet eens om de weeën op te vangen, dus dat was eigenlijk ook geen optie.

Al heel gauw braken mijn vliezen en zagen we dat het vruchtwater groen was. Eigenlijk had ik een medische indicatie, doordat mijn eerste bevalling een keizersnede was. In principe moet je dan in het ziekenhuis (uiteraard onder begeleiding van het ziekenhuispersoneel) bevallen. Maar doordat ik mijn eerste bevalling als redelijk traumatisch heb ervaren en mijn ervaring met het ziekenhuis niet zo goed was, heb ik gevraagd of mijn eigen verloskundige dit mocht doen. Na een gesprek met de gynaecoloog hebben we besloten dat dit mocht, maar dan zou het ziekenhuispersoneel de bevalling overnemen als er complicaties op zouden treden. Meconium in het vruchtwater was een van die dingen waarbij het ziekenhuispersoneel de bevalling over zou nemen. Dus kwam de verloskundige van het ziekenhuis mij vertellen dat de CTG toch echt aangesloten moest worden, omdat dat was afgesproken. Ik kon gelukkig nog helder nadenken en aangeven dat ik het prima vond. En vragen of mijn eigen verloskundige er wel bij mocht blijven. Dat mocht en daar was ik erg blij mee.

Terwijl de verloskundige van het ziekenhuis de CTG probeerde aan te sluiten, was ik er helemaal klaar mee. Ik ging inmiddels half staand aan mijn man hangen en kon eigenlijk niet meer op de kruk zitten. Omdat ik er helemaal klaar mee was, heb ik een paar keer erg hard geperst. Daarin heb ik (helaas) niet kunnen luisteren naar mijn lichaam, omdat ik nog steeds het gevoel had geen controle meer over mijn lichaam te hebben. Ik gilde het uit, maar toen was daar was onze baby. Ik verloor erg veel bloed en zowel ik als de baby zaten daar helemaal onder, dus ik kon niet gelijk zien wat we hadden gekregen. Een meisje voelde ik. Onze dochter was er. Geboren om 01:45u na een zwangerschap van 41 weken en 2 dagen.

Omdat ik zoveel bloed verloor, kreeg ik gelijk een injectie met synthetische oxytocine. Daardoor stopte het bloeden vrij snel en werd de placenta ook al snel geboren. Ik was echt een beetje in shock. Wat was er in die korte tijd gebeurd? Hoe kon het zo snel gaan? En waarom doet het nog steeds zo’n pijn? Ik moest echt even bekomen, maar kon gelukkig onze dochter gelijk aanleggen. Ze begon heerlijk te drinken en ik zag zelfs een druppeltje melk op haar mondje zitten. Naast dat ik in een beetje shock was, was ik gelukkig ook heel dankbaar en blij en kon ik genieten van onze dochter.

Toch voelde ik, tijdens de uitdrijving al, dat het niet helemaal goed was gegaan. Snel en met veel kracht is ze geboren en daardoor had ik een naar ruptuur. Gelukkig waren we al in het ziekenhuis, want anders had ik hiervoor alsnog naar het ziekenhuis gemoeten. Omdat ik er zo’n pijn van had, werd ik al tijdens het golden hour gehecht. Dit was pijnlijk en vervelend, maar ik ben toch blij dat dit gelijk gebeurde.

Eenmaal gehecht, probeerde ik alles op me in te laten werken. Ons meisje deed het super en kon gelijk goed aan happen. Wat was (en ben) ik daar dankbaar voor. Wat was ik dankbaar dat het voorbij was en dat ik dit op eigen kracht heb mogen en kunnen doen. Met Gods hulp en nabijheid uiteraard. Hoe heftig een bevalling ook is, ik ben zo ontzettend dankbaar dat ik dit heb mogen meemaken. Dat Sarah het zo goed doet (en deed) en dat God genadig is geweest. God is goed!